Treblinka I - miejsce straceń w Lesie Maliszewskim

W odległości ok. 500m od niemieckiego obozu pracy przymusowej Treblinka I, w pobliskim Lesie Maliszewskim, znajduje się tzw. „miejsce straceń”. Spoczywają tutaj szczątki kilku tysięcy więźniów karnego obozu pracy, którzy zostali rozstrzelani lub zmarli z powodu nieludzkich warunków bytowych, wyniszczającej pracy, chorób, ran poniesionych podczas pracy, bądź złamania regulaminu obozowego.

W miejscu straceń przy niemieckim obozie Treblinka, z rozkazu gubernatora dystryktu warszawskiego, Ludwiga Fischera, deportowano i rozstrzeliwano również więźniów z Warszawy, Sokołowa Podlaskiego i okolicznych miejscowości. 2 marca 1942 stracono tam ok. 100 więźniów politycznych, których przywieziono z warszawskiego więzienia na Pawiaku i aresztu Gestapo. Od kwietnia 1942 rozstrzeliwano także Żydów z warszawskiego getta. Jesienią 1942 roku, w miejscu straceń zamordowano więźniów chorych na tyfus, którego epidemie niejednokrotnie wybuchały w tego typu obozach.

W latach 1942-1943 mordowano tam również Romów i Sinti, których, podobnie jak Żydów czy Słowian, Niemcy uznali za rasę niższą. Najprawdopodobniej w listopadzie 1943 w miejscu straceń rozstrzelano grupę oficerów i żołnierzy włoskich. Egzekucje wykonywano do ostatniej chwili funkcjonowania obozu, tj. do lipca 1944. Egzekutorami byli zarówno Niemcy, jak i członkowie SS Wachmannschaften pełniących służbę w obozie. Dziś znajdują się tu dwa pomniki poświęcone pamięci pomordowanych, w tym pomnik Romów i Sinti, a także setki betonowych krzyży.

Treblinka I - niemiecki nazistowski obóz pracy działający w latach 1941-1943 w lasach niedaleko miejscowości Treblinka (około 100 km od Warszawy). Powstał latem 1941, a następnie, w listopadzie, oficjalnie ogłoszono go obozem pracy Der SS und Polizeiführer im Distrikt Warschau Arbeitslager Treblinka. Przez 3 lata funkcjonowania, przez obóz przeszło około 20 000 więźniów, z czego szacuje się, iż śmierć poniosło 10 000 do 12 000 ofiar.