Wyzwolenie KL Dachau

29 kwietnia 1945 wojska amerykańskie wyzwoliły niemiecki obóz koncentracyjny  Dachau. W obozie znajdowało się około 33 000 więźniów. Obóz Dachau był jednym z ostatnich funkcjonujących obozów. Po wyzwoleniu, wojska zastały około 7 500 zwłok, które czekały na spalenie w krematoriach.

W grupie wyzwolonych więźniów znajdowało się około 15 000 więźniów narodowości polskiej. W godzinach południowych doszło także do masakry 560 strażników i żołnierzy Waffen SS, którzy zostali rozstrzelani przez Amerykanów bądź zostali zabici przez byłych już więźniów niemieckiego obozu koncentracyjnego Dachau.

Obóz koncentracyjny w Dachau, podobnie jak inne obozy koncentracyjne utworzone przez Niemców w latach 1933-1945, był miejscem niewolniczej pracy, eksperymentów medycznych i miejscem masowych egzekucji. Terror, warunki życia panujące w obozie, głód, epidemie chorób były również przyczynami wielu zgonów wśród osadzonych.

Dachau był pierwszym tego typu obozem. Na jego wzór tworzono późniejsze obozy, a wielu z późniejszych komendantów i wysoko postawionych funkcjonariuszy SS oraz strażników później utworzonych obozów zaczynało swoją karierę właśnie w Dachau. Obóz funkcjonował ponad 12 lat, aż do 29 kwietnia 1945, kiedy to został wyzwolony przez wojska amerykańskie. W ostatnich miesiącach funkcjonowania stał się również miejscem, do którego przybywali więźniowie ewakuowani z innych obozów koncentracyjnych.

Według zachowanej dokumentacji oraz badań przeprowadzonych po zakończeniu wojny szacuje się, że przez obóz przeszło około 200 000 więźniów (niektóre źródła podają nawet liczbę 250 000) różnej narodowości. Śmierć poniosło około 41 500 więźniów. Dokładna liczba osadzonych więźniów i ofiar nie jest możliwa do ustalenia.  Obóz koncentracyjny Dachau, w zależności od klasyfikacji, posiadał 143 podobozy, w tym komanda zewnętrzne.