I.G. Farbenindustrie - pieniądze w cieniu śmierci...

I.G. Farbenindustrie – niemieckie przedsiębiorstwo chemiczne założone w 1925 roku, ostatecznie rozwiązane w 2012 roku. W czasie II wojny światowej owiane złą sławą ze względu na ścisłą współpracę z SS, a także produkcję cyklonu B i innych środków.

W czasie wojny koncern był jedną z głównych firm, które dostarczały III Rzeszy niezbędnych do prowadzenia wojny surowców. Większą cześć pracowników stanowili więźniowie obozów koncentracyjnych oraz osoby wywiezione do fabryk do pracy przymusowej.

W I.G. Farben wytwarzano zaawansowane produkty chemiczne, na przykład: kauczuk syntetyczny, nikiel, magnez, siarkę, smary, bojowe środki trujące, masy plastyczne, barwniki, włókna sztuczne i syntetyczne, materiały wybuchowe, związki azotu oraz benzyny syntetycznej uzyskiwanej z węgla, a także gaz Cyklon B, który był używany w komorach gazowych.

Jeden z oddziałów firmy znajdował się w Monowicach przy obozie Auschwitz / Auschwitz-Birkenau, a całkowitą Liczbę przymusowych robotników z obozu Auschwitz w okres jego funkcjonowania pracowało szacuje się na 400 000 więźniów.

Koncern zdecydował się na inwestycję właśnie przy obozie w Auschwitz ze względu na dogodne położenie pod względem komunikacyjnym, dostęp do taniej siły roboczej w postaci więźniów, a w głównej mierze z racji występowania na terenie Oświęcimia i bliskich okolic bogatych zasobów surowców mineralnych (m.in. wspomniany już węgiel).

Szacuje się, że zysk koncernu w latach 1939-1945 wyniósł 6 miliardów marek.

W latach 1947–1948, w ramach procesów norymberskich, odbył się tzw. „proces IG Farben”. Na ławie oskarżonych zasiadło 24 dyrektorów koncernu. 13 z nich zostało skazanych na kary pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat.

Podjęto także decyzję o całkowitej likwidacji koncernu i konfiskatę jego aktywów. Ostatecznie jednak zaniechano likwidacji i w 1951 podzielono koncern na przedsiębiorstwa. W 2003 ogłoszono bankructwo I.G. Farbenindustrie. Przedsiębiorstwo wypłaciło wówczas kwotę odszkodowań w wysokości 500 000 marek niemieckich na rzecz fundacji dla byłych robotników przymusowych w nazistowskiej III Rzeszy, zaś 21 milionów marek pozostawiono w rezerwie.