Ewakuacja obozu Arbeitslager Blechhammer

21 stycznia 1945 rozpoczęła się ewakuacja obozu Arbeitslager Blechhammer. Był to największy podobóz należący do kompleksu KL Monowitz (wcześniej KL Auschwitz III). Około godziny 11-tej odbył się ostatni apel, na którym zarządzono ewakuację obozu.

Więźniów ewakuowano w stronę Kędzierzyna. Podczas marszu zamarzło, zginęło z głodu albo zostało zastrzelonych około 1000 więźniów.  22 stycznia do obozu ponownie wkroczyli Niemcy, którzy ostrzelali, obrzucili granatami i podpalili obozowe baraki, w których znajdowali się nieewakuowani chorzy więźniowie. Tylko część z nich przeżyła.

Arbeitslager Blechhammer był największym z podobozów należących do kompleksu KL Auschwitz III, który w ramach porozumienia z 1 kwietnia 1944 stał się jednym z oświęcimskich podobozów. Od tamtego dnia nosił również oficjalnie nazwę "Arbeitslager Blechhammer". Usytuowany był terenie Sławięcic, obecnie jednej z dzielnic Kędzierzyna-Koźla.

Więźniowie pracowali m.in. przy budowie fabryki benzyny syntetycznej I.G. Farbenindustrie, budowie schronów przeciwlotniczych, a także przy usuwaniu niewybuchów z pobliskich terenów fabryki benzyny syntetycznej, która w 1944 była wielokrotnie bombardowana.
Obóz składał się z 25 baraków otoczonych wysokim betonowym płotem oraz drutem kolczastym pod wysokim napięciem, jak i 9 betonowymi wieżyczkami, które pełniły również rolę schronów przeciwlotniczych. Cały obóz podzielony był na kilka podobozów. W styczniu 1945 liczba więźniów wynosiła około 4 tysiące osób, w tym szacunkowo 200 kobiet.

Obóz ostatecznie został wyzwolony przez wojska sowieckie 26 stycznia 1945. Zastano w nim około 200 żywych więźniów.

W latach 1942 do 1944 obóz funkcjonował jako przymusowy obóz pracy dla Żydów w ramach Organizacji Schmelt. Osadzono w nim również jeńców wojennych.