KL Dachau - pierwszy transport więźniów

Niespełna 3 miesiące po objęciu przez Adolfa Hitlera stanowiska kanclerza Niemiec, na rozkaz Heinricha Himmlera, 30 km na północny zachód od Monachium, w miejscowości Dachau powstał pierwszy obóz koncentracyjny nazistowskiego reżimu.

Konzentrationslager Dachau było przewidziane dla „więźniów politycznych”, takich jak komuniści, polityczni przeciwnicy nazistów. Następnie trafiali tutaj także Świadkowie Jehowy, homoseksualiści, księża oraz Żydzi, Romowie i Sinti, którzy byli prześladowani przez nazistów, a następnie w 1935 pozbawieni praw obywatelskich poprzez ustawy norymberskie.

Obóz koncentracyjny w Dachau, podobnie jak inne obozy koncentracyjne utworzone przez Niemców w latach 1933-1945, był miejscem niewolniczej pracy, eksperymentów medycznych i miejscem masowych egzekucji. Terror, warunki życia panujące w obozie, głód, epidemie chorób były również przyczynami wielu zgonów wśród osadzonych.

Dachau był pierwszym tego typu obozem. Na jego wzór tworzono późniejsze obozy, a wielu z późniejszych komendantów i wysoko postawionych funkcjonariuszy SS oraz strażników później utworzonych obozów zaczynało swoją karierę właśnie w Dachau. Obóz funkcjonował ponad 12 lat, aż do 29 kwietnia 1945, kiedy to został wyzwolony przez wojska amerykańskie. W ostatnich miesiącach funkcjonowania stał się również miejscem, do którego przybywali więźniowie ewakuowani z innych obozów koncentracyjnych.

Według zachowanej dokumentacji oraz badań przeprowadzonych po zakończeniu wojny szacuje się, że przez obóz przeszło około 200 000 więźniów (niektóre źródła podają nawet liczbę 250 000) różnej narodowości. Śmierć poniosło około 41 500 więźniów. Dokładna liczba osadzonych więźniów i ofiar nie jest możliwa do ustalenia.  Obóz koncentracyjny Dachau, w zależności od klasyfikacji, posiadał 143 podobozy, w tym komanda zewnętrzne.